Dansen in het stadspark, vrijen op Sint Pieter

Vanuit Campagne rijden we al snel de Tongerseweg af. "Hier was Philips. En hier de sigarenfabriek. De Wiener? Oh ja, dat was textiel. Met de kinderen ben ik hier altijd naar Max en Pol gaan kijken. Vonden ze fantastisch, de berekojl. Zo spannend voor ze." De herinneringen laaien op als gloeiende kooltjes die aangeblazen worden.

Dansen
In het stadspark stopt het treintje even. "Ja, hier kon je vroeger dansen. Muziek. Een kiosk was er. Dansen in het stadspark. Live muziek. En dan vrijen op Sint Pieter!" Gelach in het treintje. De fijnste oudste herinneringen blijken bij iedereen nog goed bewaard, al is de scherpte van de details van oude verhalen hier en daar wat vervaagd.

Zaak
Voor de 81-jarige Trees Franssen Wijler is de rit wel heel speciaal, als het treintje de Pieterstraat indraait. Ze staat plots nog vrij kwiek op. "Hier is onze slagerij geweest." Ze wijst en zwaait. Iedereen zwaait mee. Maar we zien niet of haar zoon Maurice toevallig in de zaak is. "Ik ben 61 jaar met mijn man, Paul, getrouwd geweest. Altijd boven de zaak gewoond. Van 's ochtends vroeg tot 's avonds laat zijn we bij elkaar geweest. " Paul is nog niet zo lang geleden overleden, op zijn tachtigste. Zoon Maurice is de derde generatie in Slagerij Franssen. 

Trees: "We maakten alles zelf. Paté's, gehakt, salades. Vlees uitbenen heb ik nooit gedaan. Wel koteletten kappen. Ik heb een sjoen leven gehad in de slagerij." 

Taxi
Het parcours van de trein lijkt wel voor Trees uitgekozen. Als we langs de Lourdeskerk komen: "Hier ben ik getrouwd!" Ze slaat even haar handen voor haar gezicht. Ik kom uit Wittevrouwenveld. Mijn pa had aan de Burgemeester Van Oppenstraat een taxibedrijf, maar geen garage. Hoe vaak ik die taxi niet heb gepoetst... Uiteindelijk heeft hij aan de Eburonenweg een huis met garage gebouwd."

Mulo
Voordat Trees op haar twintigste trouwde, volgde ze de nabijgelegen Mulo en ging ze werken bij de Mosa aan de Meerssenerweg. Met handgebaren geeft ze aan wat ze daar vooral gedaan heeft. Getypt. "En ik moest ook rekenen en facturen betalen", zegt ze. 

Duiken
Trees is jonger van geest dan haar kalenderleeftijd aangeeft. "We gingen elk jaar twee tot drie weken naar Zuid-Frankrijk. Daar heb ik ook gedoken. Zo mooi! De vissen komen naar je toe. De eerste keer zei ik tegen mijn man: Als het niet lukt heb ik pech gehad. Dan verzuip ik maar."

Kalbas
Petra, die al 41 jaar in Campagne werkt, zit naast Trees. "Eerst werkte ik hier voor Campagne. Toen werd het de Mosae Zorggroep en nu is het Sevagram." Ze is een natuurtalent in hoe ze omgaat met de groep senioren in het treintje, die soms een geheugensteuntje nodig hebben. Voor iedereen geduld, een paar geruststellende woorden, en een helpende hand als de buurvrouw naast haar een beetje scheef begint te vallen als haar ogen heel even dichtvallen. Waarbij ze de kalbas stevig blijft vasthouden. "De kalbas is heilig voor de meesten."

Zwaarder
Met haar collega's Jolanda en Shernon houdt ze de moed er goed in. De stemming in het treintje is opperbest. "Wij hebben een fijne groep", zegt Petra. In die groep zitten mensen die zich ook nog grotendeels zelf kunnen verzorgen. "In vergelijking met vroeger is het werk wel zwaarder geworden. Vroeger toen ik begon was het veel vaker alleen wassen, verzorgen en kousen aantrekken. Nu zie je toch dat de zorg die we bieden complexer is geworden." Ze blijft stralen als ze erover nadenkt. Om vervolgens ervoor te zorgen dat iedereen weer uit het treintje kan klimmen.

Tekst en foto's: Maurice Ubags