Met zijn verbindende kracht brengt vrijwilliger Paco studenten en ouderen samen

Van klein idee naar een netwerk van meer dan zestig studenten

Als docent op een middelbare school én bewoner van een cultureel studentenhuis is Paco altijd omringd door jongeren. “Ik merkte dat veel studenten iets goeds wilden doen voor anderen, maar niet wisten waar te beginnen. Dus ik nam ze mee naar Sevagram.” Zo ontstonden de eerste wandelingen, koffiemomenten en optredens. Een paar keer per jaar organiseert hij muzikale avonden met middelbare scholieren, conservatoriumstudenten en iedereen die mee wil doen. “Ik zing niet bijzonder goed,” lacht hij, “maar ik doe wel mee. Het gaat om het samen doen.” Paco weet hoe hij mensen in beweging krijgt. “Ik geloof in simpele oplossingen die niets kosten, maar wel veel opleveren.” Inmiddels coördineert hij een WhatsAppgroep met meer dan zestig studenten die zich willen inzetten. “Het begon met één wandeling. Nu is het een klein netwerk van hoop geworden.”

“Wat ik niet voor mijn eigen oma kon doen, wil ik voor anderen doen.”

Eén bezoek, tientallen herinneringen

Paco komt niet dagelijks bij Sevagram over de vloer, maar als hij er is, maakt dat indruk. “Als het regent, drinken we een kop koffie binnen. Is het mooi weer, dan gaan we wandelen in het park,” vertelt hij. “Je ziet mensen opbloeien. Ze stellen vragen en vertellen verhalen die ze normaal niet delen.” De interactie werkt twee kanten op: bewoners doen moeite om Engels te spreken met internationale studenten en studenten oefenen hun Nederlands met bewoners die daar geduldig bij helpen. “Sommige noemen een bewoner zelfs hun ‘Nederlandse oma’,” zegt Paco lachend. En hij krijgt er veel voor terug. “Bewoners vragen: ‘Wanneer komen jullie weer?’ en ‘Vergeet je mij niet?’ Laatst gaf een student me een cadeau, gewoon omdat ze het zo’n mooi initiatief vindt.”

Ook voor studenten een ervaring die bijblijft

Wat het werk extra bijzonder maakt, is de betrokkenheid van de studenten zelf. Paco neemt ze niet alleen mee, hij laat ze ook ervaren wat het echt betekent. “We verdienen het allemaal om gezien te worden,” zei een van de studenten als reden om dit vrijwilligerswerk te doen. En dat gebeurt, bij iedere wandeling of koffiepauze. Een ander deelde: “Niet iedereen heeft zijn grootouders dichtbij. Door dit werk besef ik hoe waardevol het is om tijd te delen en hoeveel je daarvoor terugkrijgt.” De impact gaat verder dan een mooi moment. “Sommige studenten voelen het als hun manier om iets terug te geven,” vertelt Paco. “Zij zeggen: deze generatie heeft onze wereld opgebouwd, nu zijn wij aan de beurt.”

Een plek waar je vrijwilligerswerk op jouw manier mag doen

De vrijheid die Sevagram biedt, past precies bij hoe Paco het vrijwilligerswerk wil invullen. “Je hoeft niet elke week beschikbaar te zijn. Eén uur per maand is ook goed. En je mag anderen meenemen.” Zo sluit het aan bij zijn drukke agenda én kan hij studenten betrekken zonder hen te overvragen. En dat is belangrijk, want Paco heeft een duidelijke ambitie: “Ik wil dat dit initiatief straks ook zonder mij kan doorgaan. Dat studenten zelf dingen gaan organiseren.” De samenwerking met Sevagram ervaart hij als warm en laagdrempelig. “Het wordt gewaardeerd wat je doet, ook al is het klein.” Wat begon als een idee, is uitgegroeid tot iets dat mensen raakt. “We brengen generaties bij elkaar. En dat doen we gewoon met een kop koffie, een lied of een wandeling.”

“Zelfs met één bezoek per maand kun je echt iets betekenen voor iemand.”

Ook het verschil maken voor onze bewoners?

Aan mensen die twijfelen of vrijwilligerswerk iets voor hen is, heeft Paco een helder advies: “Gewoon doen. Er zijn zoveel ouderen die niemand meer om zich heen hebben. Jij kunt daar het verschil in maken.” Zelf kon hij er niet zo vaak voor zijn oma zijn als hij had gewild, omdat hij in het buitenland woonde. “Wat ik toen niet kon doen, geef ik nu aan anderen terug.” Bij Sevagram mag dat op jouw manier: klein, groots, alleen of samen. “Begin gewoon met een wandeling. Of een praatje. En je zult merken hoeveel je daarvoor terugkrijgt.”