Bedrijfsarchivaris Sjef Veerkamp vertelt over zijn werk, jeugd en leven...

We verwerkten in die tijd zo’n 10 postzakken/30.000 poststukken die vaak ook naar meerdere ambtenaren gestuurd moesten worden. Als het poststuk betrekking had op bijvoorbeeld het aanleggen van een telefoonlijn of verdeelstation, dan werden deze poststukken ook gedeeld met de gemeente. En omdat de gemeente vroegtijdig geïnformeerd wilde worden, werd deze belangrijke post vaak persoonlijk bezorgd.”

“En ieder origineel poststuk werd opgeborgen in het archief, zodat ik altijd kon terugzien welk poststuk was ontvangen en doorgestuurd naar wie. Als archivaris heb ik een perfect geheugen. Als iemand mij kwam vragen naar een bepaalde brief, dan wist ik deze feilloos te vinden. Ik zorgde ook dat alle vergaderstukken, inclusief onderliggende bijlages, werden klaargemaakt voor directievergaderingen”, vertelt Sjef nog steeds met passie voor zijn vak. Ondanks dat hij al 30 jaar gepensioneerd is. 

Trots haalt hij een brief uit zijn persoonlijk archief van de voorzitter Raad van Bestuur  van PTT Nederland waarin Sjef persoonlijk gewaardeerd wordt voor zijn uitstekende werk en ondersteuning.

Persoonlijk archief
Zijn werk als bedrijfsarchivaris is ook terug te zien in zijn persoonlijk archief. In de kast in de woonkamer staan de klappers met alles wat voor Sjef belangrijk is. Zijn vakanties met reisverslagen, alles over zijn werk bij PTT, alles over de familie Veerkamp en over de Tweede Wereldoorlog. Netjes gerangschikt. Met enige trots wordt dan ook de ene na de andere klapper uit de kast gehaald om zijn verhaal te ondersteunen.

De familie Veerkamp
“Iedere ‘Veerkamp’ is familie”, vertelt Sjef trots. “We hadden een eigen krant. De allereerste familiekrant in Nederland: de Veerkamp-krant. Mijn neef is daar ooit mee gestart en iedere Veerkamp kon zich abonneren op deze krant. In deze krant werden ingezonden stukken gepubliceerd over en van de familie en onze geschiedenis.” Sjef laat een uitgewerkte stamboom zien die teruggaat tot 1630. Destijds een familie uit de Duitse provincie Friesland (de provincie ten oosten van de huidige Nederlandse provincie Groningen). Een familie die actief was in de lakenweverij, evenals de familie Brenninkmeijer en Peek & Cloppenburg. De familie Veerkamp is uiteindelijk verhuisd naar Amsterdam. “Daar is ook een aantal zussen en broers van mij geboren. In 1931 zijn mijn ouders met deze zeven kinderen verhuisd naar Maastricht waar ikzelf in 1934 ben geboren. In Maastricht zijn uiteindelijk, met mij, nog 5 kinderen geboren…”

Colgate Palmolive Handels Mij
“Mijn vader werkte als rayonleider voor het Amerikaans bedrijf Palmolive en verkocht voor deze firma de producten aan ziekenhuizen en grote winkelketens. In het noorden van Nederland had hij de ‘markt’ al veroverd vandaar dat hij werd gevraagd naar Maastricht te verhuizen en Zuid-Nederland te ‘veroveren’ met de Palmolive-producten. Het bedrijf zorgde voor een grote woning met een tuin van ongeveer 60 meter aan de Tongerseweg (waar nu de Sauterneslaan staat). We hadden uitzicht op de Sint Pietersberg, de Cannerberg en het Jekerdal. Ik ben daar opgegroeid, heb er gespeeld en heel veel meegemaakt. Het was een huis midden in het veld tussen de stad en Wolder. We hadden ook een auto. Dat was in die tijd een rijkdom.” 

Gemeenteraad
“Mijn vader was de eerste Amsterdammer die lid was van de Maastrichtse gemeenteraad. Dat was heel bijzonder in die tijd. We hadden heel veel contact met de mensen in Wolder en omstreken. Die waren nog niet aangesloten op het stamriool en hadden hierdoor nog allemaal een septic tank die regelmatig geledigd moest worden en uitgestrooid over de velden. Dat zorgde voor behoorlijk wat stankoverlast. Omdat mijn vader zich hard wilde maken voor een aansluiting op het riool, werd hij met voorkeursstemmen gekozen in de Raad. Na zijn benoeming is dit stamriool aangelegd.” 

Oorlog
“Tijdens de oorlog kon en mocht mijn vader niet meer werken voor deze Amerikaanse firma. Via zijn inmiddels opgebouwde contacten in Maastricht, kreeg hij een baan als huisvestingsambtenaar. Dat was een gemeentelijk baantje dat goedgekeurd moest worden door de Duitsers en de NSB-ers. Tijdens zijn werk vond hij in een bureaula een aantal dossiers van gevluchte Joden. Deze dossiers heeft hij verdonkeremaand waarvoor hij later op het matje werd geroepen. Omdat hij pas drie weken op deze post werkte, wist hij zich eruit te praten. Na de bevrijding is hij hiervoor bedankt door de stad Maastricht met een mooi gedenkbord voor zijn verzetswerk voor de Joodse gemeenschap.” Dat bord hangt nog steeds te pronken aan de muur van Sjef’s appartement.  

Familieman
Sjef is op zijn 29ste getrouwd met Hanneke Klemann waarmee hij twee dochters heeft gekregen. Inmiddels is Sjef ook opa van 3 kleinzoons. Hanneke is er niet meer. Zij is enkele maanden voor hun 60ste huwelijksfeest overleden na een langdurig ziekbed. Vijf jaar is Hanneke ziek geweest. Ziekenhuis in en uit toen in 2022 een uitzichtloze diagnose werd gesteld. Hanneke is naar het Geerlingshospice in Valkenburg gegaan om daar samen met Sjef tot de laatste dag van elkaar te genieten en de zorg te krijgen die nodig was.

“Ik kom uit een gezin van 6 jongens en 5 meisjes. Dat is de beste leerschool – opgroeien in een groot gezin. Wij hadden thuis allemaal een taak of werden aan het werk gezet in en rondom het huis. Of je nu een jongen of een meisje was, dat maakte bij ons thuis niet uit. Mijn oudere zus was inmiddels onderwijzeres. Zij heeft mij al leren lezen en schrijven voordat ik naar school ging. Ik denk met heel veel plezier terug aan mijn kindertijd.”

Vakantie
“Ik heb in mijn jeugd en als jongvolwassene veel gereisd. Ook later met mijn vrouw en kinderen naar de favoriete vakantielanden Spanje, Italië en Oostenrijk. Van iedere reis heb ik een reisverslag bijgehouden“, vertelt de trotse familieman Sjef. 

Een baan voor het leven…
“Doordat mijn vader een man van aanzien was, werden wij ook allemaal aan een goede baan geholpen. Toen ik klaar was met mijn studie, heeft mijn vader gebeld met een ambtenaar bij PTT. Zo ben ik bij PTT terecht gekomen. Tja, zo ging dat in die tijd. 

En je bleef daar dan ook werken tot je pensionering. Ik ben op mijn 61ste met pensioen gegaan maar ben blijven lesgeven bij PTT tot mijn 70ste. Want naast bedrijfs-archivaris was ik verantwoordelijk voor de bedrijfshulpverlening (hoofd HBZ) als docent kader-instructeur vanuit het Oranje Kruis voor de EHBO en reanimatie én omdat ik alle PTT gebouwen in Limburg goed kende, was dat een mooie aanvulling voor het bedrijf en ik vond dat geen straf”, vertelt Sjef glunderend.

Sjef Veerkamp heeft altijd in Wolder gewoond. Als kind aan de Tongerseweg in Maastricht en later in de nieuwe buurt van Wolder. Sinds kort in een serviceappartement in Scharwyerveld. Een locatie van Sevagram met service-appartementen voor senioren met een zorgvraag, een verpleeg-afdeling voor bewoners met  somatische zorg en een verpleegafdeling voor bewoners met dementie.