Het zorgen voor anderen zat er bij Hay altijd in. Hij had graag de zorg in gewild, maar er was thuis geen geld voor een opleiding. Op zijn veertiende ging Hay bij een bank werken. “Dat Jos in mijn leven kwam, was een geschenk. Sporten, koken, de kroeg in en iedere week naar Luik. We deden heel veel samen. Jammer dat ik een beroep in de zorg heb gemist, maar dat ik jarenlang voor zo’n goede vriend mocht zorgen, gaf me veel voldoening.”
Dagelijkse verzorging
De taken van een mantelzorger staan niet vast. Hoe iemand die rol invult, is persoonlijk. In het geval van Hay was dat vol overgave. “Nadat Jos was getroffen door twee TIA’s en parkinsonisme kreeg, was ik bijna dag en nacht bij hem. Toen hij naar Scharwyerveld verhuisde, bezocht ik hem nog steeds dagelijks. Ik heb er alles voor opzij gezet. Al zou de koning voor me staan, dan ging ik nog gewoon naar Jos. Regen, wind of sneeuw deerde ons niet. Als het even kon, nam ik Jos ergens mee naartoe. Dan kwam er een prachtige lach op zijn gezicht.”
Hay hielp Jos bij allerlei praktische zaken, zoals eten, naar het toilet gaan, omkleden en naar bed gaan. “Op zijn rollator had hij een toeter, die had hij van zijn kleinkinderen gekregen. Als hij klaar was op het toilet, dan drukte hij daarop en kon ik hem weer gaan halen.”
Hay stond er overigens niet alleen voor. De drie dochters van Jos kwamen wekelijks op bezoek en kwamen ‘invallen’ als Hay eerder weg moest.
Mooi afscheid
Omdat hij iedere dag in Scharwyerveld was, kreeg Hay een goed oog voor het reilen en zeilen op de afdeling. “Als ik zag dat het personeel het druk had, haalde ik de vaatwasser leeg, of ik bracht bewoners naar hun kamer.”
Tot de dag daar was. Het afscheid was intens, Hay zat lang aan het bed van zijn beste vriend. “Samen met een van zijn dochters heb ik Jos gewassen en aangekleed. Het zorgpersoneel leefde intens met ons mee en wilde helpen, maar we wilden het zelf doen. De afscheidsdienst was heel mooi.”