Bewoners vertellen...

Op het moment dat ik de afdeling oploop waar mevrouw Voncken woont, komen twee dames met handwerkjes aangelopen om naar de Gasterie-ruimte te gaan. Daar gaan de dames handwerken met de overige bewoners. Gelukkig dat ik mevrouw herkende van de foto’s die geplaatst zijn op onze Facebookpagina en vraag beleefd: “Bent u mevrouw Voncken, want wij hebben een afspraak voor een interview…”
“Ach jong, is dat vandaag?”, antwoordt ze lachend. Ik word begeleid naar haar kamer. Aan een tafel bij het raam nemen we plaats. Een frisse kamer die opgeleukt wordt met familiefoto’s. Foto’s met herinneringen en met vreugde…

Opgegroeid in Epen
Opgegroeid in Wingbergermolen, destijds Epermolen in Epen. De molenaar heeft voor 9 nazaten gezorgd waaronder mevrouw Voncken. Mevrouw Voncken is de vrouwelijke helft van een tweeling. 

Met haar tweelingbroer trok ze heel veel op. “Op de lagere school zaten de jongens en meisjes weliswaar in dezelfde klas, maar de jongens zaten links en de meisjes rechts. Maar ik wilde altijd naast mijn broer zitten en dat mocht gelukkig. Helaas is mijn broer op jonge leeftijd overleden. Verdronken in de beek die gebruikt werd voor de watermolen. Dat was verschrikkelijk tragisch”, vertelt ze nog steeds emotioneel.

“In het pand is op dit moment een restaurant gevestigd waar ik onlangs nog eens ben gaan kijken. Toen ik tegen de eigenaar vertelde dat ik hier geboren was, kreeg ik een volledige rondleiding. De molen wordt niet meer gebruikt. De molen draaide op een uitgegraven beek, een aftakking van de Geul. De molenstenen staan er wel nog. Ik vond het geweldig dat de eigenaar me heeft rondgeleid, nostalgische herinneringen ophalen”, vertelt ze terugdenkend aan deze mooie gebeurtenis.

Kostschool
“Na de lagere school ben ik naar de Ulo (Mulo) gegaan. Omdat die school in Maastricht lag, ben ik er intern naar de kostschool bij de nonnen gegaan. Na vier jaar, weliswaar met mijn diploma op zak, had ik het helemaal gehad met kostschool. Eigenlijk had ik lerares willen worden maar dat ging hem niet worden. Ik ging werken in de molen en zorgde voor de boekhouding. Omdat we vele granen maalden, hadden we ook veel verschillende klanten, zoals uiteraard bakkers, maar ook veel boeren voor de veevoeders. Vervolgens leerde ik mijn man Aloysius kennen.”

“Na het trouwen zijn we in Schimmert gaan wonen waar we een zoon en dochter hebben gekregen. Helaas is mijn man 36 jaar geleden overleden aan alvleesklierkanker. Ik was destijds pas 49 jaar”, vertelt de inmiddels 85-jarige mevrouw Voncken. 

Handwerken
In het handwerken vind ik mijn afleiding. Vanuit Schimmert ben ik 21 jaar naar het bejaardencentrum Op Den Toren in Nuth gegaan om de mensen daar te helpen met hun handwerkjes. Dat was een heerlijke tijd. We maakten van alles. Van pinguïns tot knuffelberen en alles werd ook verkocht zodat we van de opbrengsten weer nieuwe spullen konden aanschaffen.

Alleen zijn
“Toch was het alleen zijn niet altijd even leuk. Op een gegeven moment heb ik besloten te verhuizen naar een bejaardencentrum (zo heette dat toen…). Dat is inmiddels 9 jaar geleden. Ik ging wonen in De Regenboog, een leuke kleinschalige locatie. Omdat er steeds meer mensen kwamen wonen met een grote zorgvraag, ben ik moeten verhuizen naar Elfershof. Hier wonen mensen die niet zoveel zorg nodig hebben. Ik heb nog steeds geen zorg nodig maar ik vind het wel prettig dat ik hier woon voor het geval het ooit nodig mocht zijn. In deze locatie is niet zoveel reuring. De Gasterie is maar beperkt beschikbaar waardoor we als bewoners zijn aangewezen op de huiskamer op de afdeling. In dit gebouw hebben we 4 woongroepen van 7 bewonerskamers met elk een eigen huiskamer. Daardoor mis je het contact met de mensen van de overige huiskamers. Dat vind ik jammer…” 

Inleveren van zelfstandigheid
Mevrouw Voncken is een zelfstandige dame. Ze heeft een laptop om alles gemakkelijk te kunnen opzoeken of om af en toe een spelletje te doen. “Voordat we gingen verhuizen van De Regenboog naar Elfershof, was mijn eerste vraag "...is daar ook wifi". Geen gebruikelijke vraag van een 85-jarige merkte ik toen”, vertelt ze lachend.

“Vrijdag is mijn verwen-dag, dan ga ik samen met een medebewoonster lopend via het park naar de kapper. Op die manier blijven we fit en komen we netjes gekapt weer terug om ’s middag met het busje te gaan kienen.”

“Autorijden doe ik niet meer. Op een gegeven moment kreeg ik medicijnen die de rijvaardigheid kunnen beïnvloeden. Toen heb ik besloten om mijn auto te verkopen waardoor ik heel veel zelfstandigheid heb ingeleverd.” 

Familiemens
Iedere zondag wordt mevrouw Voncken door haar zoon opgehaald. Ze doet dan spelletjes met de kleinkinderen of een gezelschapsspel met de hele familie “Mijn zoon heeft in Eindhoven gestudeerd”, vertelt ze trots. “Hij is doctor in de natuurkunde. Omdat hij in Nederland geen baan kon vinden, is hij verhuisd naar Duitsland.”
“Mijn dochter is nog niet zo lang geleden overleden, borstkanker. Een klap die ik nooit te boven zal komen”, vertelt ze wijzend naar de mooie foto op de dressoir. 

Handwerkjes
De aanleiding voor dit interview waren de handwerkjes die mevrouw Voncken gemaakt heeft voor de Planetree boom. Op mijn vraag wat ze nog meer gemaakt heeft, staat ze op, doet de deurtjes van de secretaire open en haalt enkele foto’s tevoorschijn. Ze laat een hele serie van Winnie de Poeh knuffels, inclusief Knorretje en Teigetje (tijgertje), zien. En ze vertelt trots dat ze samen met een buurvrouw het hele internet afstruinen naar ‘gratis’ patronen voor het maken van andere nieuwe knuffels.

We danken elkaar voor de kennismaking. Een krasse zelfstandige dame met veel levensverdriet. Een realistische dame die zelf beslissingen neemt, zoals het afscheid nemen van haar auto. Een dame die heel blij is met haar familie en haar kleinkinderen. Een dame die geniet van het leven.